Yaşadığınız sürece nefes alırsınız, düşünürseniz yaşama sevincini de sevdiklerinizden aldığınızın farkında olursunuz.

Farkında olabiliyormuyuz bilmiyorum, Yaşamımız  su gibi akıp gediyor. Ancak evde olsun iş yerinde olsun otobüste cafede vazgeçemediklerimiz telefonlarımız tabletlerimiz onlarla meşgulken hayatı unuttunuğunuzun farkındamısınız?

O kadar bağımlı olduk ki  yaşantımızda bir güzel gün doğuyor ve sona eriyor. O canımız kadar sevdiğimiz çocuklarımızın nasılda büyüdüğünün farkında bile olamıyoruz,ancak başkalarını hatırlatmalarıyla belki bir anlık olsun kendimize geliyoruz senin çocuk maşallah üniversite bitirdi bak doktor oldu dediklerinde irkilir gibi oluyoruz ya bu daha dünkü çocuk ne zaman okududa doktor oldu demeye bie cesaret edemiyoruz.  

Çünkü o kadar daldıkki sanal aleme farkında bile olamadık diye belkide hayıflanıyoruz ama yinede bu hastalıktan kurtulamıyoruz.

Eskiden çok duyarlı bir toplumduk komşumuzu mahallede yaşayan dostlarımız dolaşırdık onların dertlerine ortak olmaya çalışırdık, şimdi kilo aldığımızı bile sanal alemdeki resimlerden her beş saniyede bir çocuğun açlıktan öldüğünü o elimizden düşürmediğimiz tabletlerden okuyoruz ama umursamıyoruz günlük olay olarak geçiştirip gidiyoruz.

 Çocuklarımızı çok önemseyip onlarla çok zaman geçirirsek onların yanlışa yönelmesini elbetteki önleme şansına sahip olabiliriz. Onların iç dünyasına girmeye çalışırsak onu kendi içimizde büyütüp dışarıdan gelecek tehlikelere karşı koruduğumuzu onlara güven verdiğimizi görürüz ve bunlar çocuklarımızda bak babam annem beni çok önemsiyor diyerek hayatı daha çok sevmeye başlarlar farkında olurlar ki aile bireylerinin birbirleriye yakın temasının  artması onlarında yaşam kalitesini artıracak düşüncesine katılmalarını  sağlamaz mı

O zaman bütün bunların farkına varabildiysek hiç olmazsa eve geldiğimizde telefon, tablet ,bilgisayardan uzak kalarak aile bireyleriyle  beraber yaşamanın tadına varsak olmaz mı?